چاپ ششم «قصه یوسف (ع)» با عنوان فرعی «الستین الجامع للطائف البساتین» با املای احمد بن محمد بن زید الطوسی به اهتمام محمد روشن، از سوی انتشارات علمی و فرهنگی چاپ و منتشر شده است.

در قرآن مجید سوره‌ای است که به «احسن القصص» ملقب شده و حدیث آوارگی یوسف، داستان دلدادگی زلیخا و آن مایه از شور و شوق، شیفتگی و هجر و وصلی که در این سوره آمده، الهام بخش بسیاری از نویسندگان، شاعران و مفسران بوده است.

کتاب «قصه یوسف (ع)» تفسیری است از سوره یوسف که از گفته‌هاي «تاج‌الدین ابوبکر احمدبن محمد بن زید الطوسی" از عالمان قرن هفتم قمري با نثری بسیار روان و شیوا و با رنگی عارفانه نگاشته شده است.

شیوه تألیف کتاب همانندی بسیاری با «کشف الاسرار و عدة الابرار» میبدی دارد. بدین سان که در آغاز هر فصل، نخست آیه ای از سوره یوسف یاد می‌شود و سپس شأن نزول  و شرح و تفسیر و تأویل آن می‌آید. آن گاه قصه نقل می‌شود و در میانه، مضامینی عارفانه و دلکش تحت عنوان «لطیفه»، کلام را زینت می‌بخشد. گوینده از آوردن حکایت‌های دلنشین و اشارات مطبوع دریغ نمی‌ورزد و هر فصل را با شعرهایی به پایان می‌رساند.

این کتاب علاوه بر اشتمال بر تفسیر و تأویل، از نظر سلاست و انشا و داشتن لغات و اصطلاحات اصیل بسیار حائز اهمیت است و از متون معتبر به شمار می‌رود.

مصحح در ابتدای این کتاب درباره مؤلف آن مي‌نويسد:این تفسیر از امالی: «خواجه امام تاج‌الدین سیف النظر جمال الائمه ابوبکر احمدبن محمد بن زید الطوسی است، که چون از دیار خوراسان نهضت کرد و به بلاد کوهستان و عراق رحلت کرد ... خلق از وی التماس کردند که در فن موعظه مجموعی سازد ... اما به هر جا مانعی پیدا شد چون ازدحام اشغال و سرعت انتقال، تا به جانب آذربیجان رسید... قومی را از متعلمان ... رغبتها وافر دید. سوال ایشان را اجابت کرد، و در اساس و قاعده سخن فکرت کرد... بهتر از قصه یوسف نبود... چون این قصه خوشترین قصه‌ها بود ... شصت مجلس موشح به لطایف و ظرایف املا کرد ...»